لحظه ی وصال

داشت از کانال باریک آرزوها عبور میکرد

توی دلش خیلی حرفهای نگفته داشت

سنگ های ریز ودرشت سر راهش رو یکی یکی

رد کرد تا رسید به سرازیری و ته کانال 

دیگه دل تودلش نمونده بود

وقتی سُر خورد و یواش یواش پایین میومد

تمام گناهاش هم از ترس، پایین ریخته بودن 

حالا دیگه سبک بودو تندتر می رفت

اشک رو میگم که مثلِ شهیده.......