نشانه بودن در این کره ی خاکی،
رفت وآمد نیست...!
بودنی که در کنار سنگ و دیوار باشد،
ملاک نیست؟
ملاک بودن،
یادگار داشتن
در
صفحه ی دلهاست،
نه این دلهایی که از بس نور ماهواره دیده اند رنگ وروشون رفته ومثل پارچه ی مندرس شده اند!!!
نه!
دلهایی که از بس تنهایی زیر نور ماه، منتظر خورشید صبح، به انتظار فرج یا الله یا الله گفته اند،
و با شهدا پیمان رزمندگی بسته اند.
شهید جان،
دستی که آلوده شده به دزدی انگشتش را میبرند
چرا اینقدر دستهای آلوده به گناه حتی یکیشون هم بی انگشت نیست!؟
چرا رفتن به راه راست گاهی،، نه اکثر مواقع امکانش نیست!؟
توی گوش من کی میخواد بزنه تا برق مدرنیته از سرم بپره،
منتظرم یک شب وقتی همه خوابن، من وتو بیدار باشیم،
تا همه ی حرفامو برات بگم،
راست میگم به خدا، منتظرم.....